- มีอยู่แนวคิดหนึ่ง คือ เราจะแสวงหาความสำเร็จอย่างยิ่งไปเพื่ออะไร ในเมื่อสุดท้ายทุกสิ่งก็จะถูกลืมเลือนเปลี่ยนแปลงไปตามยุคสมัย ไม่มีอะไรคงอยู่ตลอดกาล แม้สิ่งเหล่านี้จะจัดว่าเป็นบุญ(การกระทำที่เกิดประโยชน์) แต่ก็ยังไม่พ้นการเวียนว่ายตายเกิด ไม่พ้นทุกข์จริงๆอยู่ดี
- ในยุคที่เราได้พบเจอกับคำสอนของพุทธศาสนา เป็นโอกาสสำคัญอย่างยิ่งที่มีไม่มาก ที่เราจะสามารถเรียนรู้ตนเองจนเข้าใจความจริงของ กาย-ใจ จนพ้นทุกข์ เราจึงควรให้ความสำคัญกับการศึกษาเรียนรู้กายใจ มากกว่าการทำประโยชน์ภายนอกอื่นๆ แต่ทั้งนี้ก็ไม่ใช่ว่าไม่ต้องทำประโยชน์ภายนอกอะไร เพียงแต่ควรจะเต็มที่กับการแสวงหาปัญญาภายใน คือ การเรียนรู้ตนเอง ให้ได้มากที่สุดก่อน เพราะ ยุคสมัยที่จะมีคำสอนเพื่อความพ้นทุกข์แบบนี้หาได้ยากยิ่ง ส่วนการทำประโยชน์ภายนอก ก็ให้เพียงพอแค่ การสงเคราะห์ตนเองและผู้อื่นให้อยู่สบายแต่พอสมควร เอาไว้ชาติอื่นๆที่ไม่มีพุทธศาสนาค่อยทำแบบเต็มที่ก็ได้ โดยเอาเวลามาพัฒนาสติ เรียนรู้กาย-ใจ ให้ได้มากที่สุด
- แต่ทั้งนี้ เราสามารถพัฒนาทั้งทางโลกและทางธรรม ควบคู่กันไปได้นะ เพียงแต่ให้ความสำคัญกับเป้าหมายด้านการเรียนรู้ตนเอง(เป้าหมายทางธรรม)เป็นอันดับแรก ส่วนทางโลกก็ทำตามความเหมาะสม ยังไงมันก็พัฒนาขึ้นไปด้วยกันได้เรื่อยๆ
- นอกจากนี้ก็ อย่าเสียเวลากับสิ่งบันเทิงต่างๆ ที่ทำให้หลงเพลิดเพลิน หลงลืมเวลาอันมีค่าที่จะเอามาใช้เรียนรู้กายใจ เช่น การดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกมส์ เป็นต้น มาดูละครชีวิตจริงของเราที่เราเป็นตัวละครหลักดีกว่า อยู่เงียบๆ รู้สึกถึงลมหายใจเข้าออก หรือ ฟังเสียงของจิตใจตนเอง ก็ให้ความรื่นรมย์ได้เช่นกัน ส่วนการพยายามทำงานให้ประสบความสำเร็จ ก็ไม่ต่างจากการเล่นเกมส์ในชีวิตจริง
Add new comment